17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1669 ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΧΕΣ ΣΤΟΝ ΧΑΝΔΑΚΑ

17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1669 

ΜΕΓΑΛΕΣ

ΜΑΧΕΣ ΣΤΟΝ ΧΑΝΔΑΚΑ

γαλλικός στρατός

 ο Γάλλος συνταγματάρχης Μπορντώ επικεφαλής Γαλλικής αποστολής αναγείρει μέσα στον χώρο του κήπου του αρχαιολογικού μουσείου Ηρακλείου επιτύμβια στήλη σε ανάμνηση - τιμή της θυσίας του Γάλλου ναύαρχου Δούκα Μποφώρ και των 500 Γάλλων στρατιωτών και 245 αξιωματικών που έχασαν την ζωή τους αυτή την μέρα στην υπεράσπιση του Χάνδακα !!!


Μετά την άφιξη τους ο ναύαρχος Δούκας του Μποφώρ μαζί με τον Δούκα του Νavaille αφού εκπόνησαν ένα σχέδιο έκαναν νέα επίθεση κατά των Τούρκων. Το καταφέρνουν και καταδιώκουν τους Τούρκους μέχρι την Χρυσοπηγή ανατρέποντας στην πορεία τους όλες τις τουρκικές θέσεις .Πάλι όμως μέσα στο κλίμα του φόβου και ενώ όλοι γνωρίζουν ότι ο Χάνδακας έχει κουραστεί να μάχεται και ετοιμάζεται να πέσει συμβαίνει η έκρηξη πιθανώς μιας πυριτιδαποθήκης. Το αποτέλεσμά ήταν να σκοτωθούν πολλοί Γάλλοι, για δεύτερη φορά να προκληθεί πανικός και να στραφούν άτακτα σε φυγή. Τα μεγάλα και δυνατά τείχη του Χάνδακα ήταν για τα φανταράκια της εποχής η μόνη ελπίδα σωτηρίας. Αυτοί οι στρατιώτες είχαν σταλεί ως εκστρατευτικό σώμα στον Χάνδακα με το επιχείρημα πως πάνε να σώσουνε την χριστιανοσύνη. Έτσι μπορούσαν να κερδίσουνε πολλά από τον επάγγελμα του μισθοφόρου- που ήταν μαζί με την πειρατεία τα μόνα κερδοφόρα της εποχής για ένα Γάλλο βιλάνο και όχι μόνο-.

Οι Τούρκοι βλέποντας τους Γάλλους να οπισθοχωρούν αναθάρρησαν. Κυνήγησαν λοιπόν το εκστρατευτικό σώμα του Μποφώρ και του Νavaille και τους εξόντωσαν σχεδόν όλους. Σ εκείνο το μακελειό έχασαν την ζωή τους 500 στρατιώτες και 245 αξιωματικοί. Ανάμεσα στα θύματα ήταν και ο Δούκας του Μποφώρ του οποίου η σορός δεν βρέθηκε ποτέ.

Ο Δούκας του Μποφώρ αναδείχτηκε σε θρύλο, ήταν ο εγγονός του «καλού Βασιλιά» «bon Roi» όπως ακόμη και σήμερα έχει μείνει στην μνήμη των Γάλλων και επίσης ήταν ένας άνθρωπος που πολέμησε για τα δίκαια του λαού.- 

(κείμενο ιστορικού Ζαχαρία Αλετρά) —

ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟ ΤΟΥ ΧΑΝΔΑΚΑ

ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟ ΤΟΥ ΧΑΝΔΑΚΑ

 Το εξωτερικό οχυρό του Αγίου Δημητρίου (Καπετανάκειο)

Φωτ. G. Gerola 1900-1905

Εξωτερική οχύρωση ανατολικά της πόλης

Φωτ. G. Gerola 1900-1905

Οι Άγγλοι επάνω στο δυτικό τμήμα των ενετικών τειχών του Ηρακλείου.

Εξωτερική οχύρωση ανατολικά της πόλης

Φωτ. G. Gerola 1900-1905

Οι μίνες της οδού Πυράνθου...έτσι ήταν όταν μπήκαμε πριν κτιστεί το σχολείο στο οικόπεδο εκείνο.

Μίνες ήταν οι στοές που έσκαβαν σε περίοδο πολιορκίας οι επιτιθέμενοι, προσπαθώντας να βάλουν εκρηκτικά κάτω από τα τείχη των αμυνόμενων. Κι αυτοί όμως συνήθως έσκαβαν αντίθετες στοές, προσπαθώντας να προλάβουν την καταστροφή.

Λαγούμια σκαμμένα μέσα στο αργιλώδες υπέδαφος εξωτερικά των τειχών και ιδιαί... Δείτε περισσότερα

        Η μονή των Φραγκισκανών μοναχών βρισκόταν στην περιοχή του σημερινού Αρχαιολογικού Μουσείου. Μετά την άλωση του Χάνδακα το 1669 μετατράπηκε σε τζαμί. Από τη μονή σώζεται η κύρια πύλη του ναού, που διακοσμεί σήμερα την είσοδο των Δικαστηρίων, 1900 - 1905 (Τζ. Τζερόλα, Ηράκλειο, Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη

Αθανάσιος Πικρός O AΡΧΙΑΤΡΟΣ ΤΟΥ KΑΣΤΡΟΥ

                       

                     Αθανάσιος Πικρός
Ο ΛΟΓΙΟΣ ΑΡΧΙΑΤΡΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΡΗΤΙΚΟΥ                ΠΟΛΕΜΟΥ

TOY ΔΡ. ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΝΙΟΥ
Διευθυντή ΕΣΥ, ΠΑΓΝΗ (ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΜ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗ)

Ήταν γιατρός, σπουδαγμένος στο φημισμένο Πανεπιστήμιο της Πάντοβας, αλλά και άριστος φιλόλογος και σπου-
δαίος ποιητής. Βίωσε τα πολεμικά γεγονότα της εποχής του, θρήνησε τον μονάκριβο γιο του, που χάθηκε στη μεγάλη
μάχη της Μεσαράς, πιθανότατα τον Ιούλιο του 1647, και μας άφησε ένα σπουδαίο έργο-μαρτυρία για τον Κρητικό Πόλεμο (1645-1669). Ήταν γέρος και μόνος πια όταν άρχισε να γράφει...

Γεννήθηκε περίπου στο τέλος της 8ης
δεκαετίας του 16ου μ.Χ. αιώνα. Κατά τον
Κωνσταντίνο Σάθα, μαθήτευσε δίπλα
στον λόγιο και κληρικό Μάξιμο Μαρ-
γούνιο, γεγονός όμως που δεν ευσταθεί,
καθώς ο Μάξιμος Μαργούνιος διέμενε
στη Βενετία ήδη από το 15851
. Το 1602
μετακόμισε στη Βενετία και διδάχτηκε
την ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Πά-
δοβας. Στο Μεγάλο Κάστρο γύρισε με
τον τίτλο Doctor philosophiae ac Medicinae,
ενώ η ενετική πολιτεία τον τίμησε
απονέμοντάς του τον τίτλο του Γενικού
Αρχιάτρου, τον οποίο έφερε μέχρι το
τέλος της ζωής του, το 1664. Ο Ν. Τω-
μαδάκης τοποθετεί τον θάνατό του με-
ταγενέστερα, αφού, όπως λέει, γνώρισε
προσωπικά και γενεαλόγησε υμνογρα-
φικά τον μαρκήσιο Βίλλα (De Ville), που
έφτασε στο Χάνδακα το 1666.


Με τη συγγραφή του ποιήματος για τον Κρητικό Πόλεμο, ο Πι-
κρός προσπάθησε να απαλύνει το πόνο που του προκάλεσε η
απώλεια του μονάκριβου γιου του. Έχοντας χάσει πρωτύτερα τη
γυναίκα του, γέρος και μόνος πια, βρήκε παρηγοριά στο γράψιμο
ενός ποιητικού έργου στα πρότυπα των ομηρικών επών. Λίγο
προτού πεθάνει, πιθανότατα το 1666, παραδίδει το κείμενο του
ποιήματος στον μαρκήσιο Βίλλα. Ευτυχώς γι’ αυτόν, πεθαίνει προ-
τού πέσει το Μεγάλο Κάστρο. Το κείμενο, άγνωστο πώς, βρέθηκε
στα Επτάνησα, όπου το βρήκε και το εξέδωσε ο λόγιος Κων-
σταντίνος Σάθας. Ο αρχίατροςΑθανάσιος Πικρός, χωρίς να είναι
ιστορικός, απέδωσε με αρκούντως ελληνοπρεπή τρόπο την ιστο-
ρία του τόπου του κατά την ταραγμένη εποχή που έζησε.


Πικρός ή Σκληρός
Δύο είναι οι εκδοχές και για το πραγματικό επώνυμο του ιατρού
και ποιητή. Περισσότερο έγκυρη είναι αυτή που τον φέρει με το
όνομα Πικρός, αφού ο ίδιος ο ποιητής, στον πρόλογο του ποι-
ήματος για τον Κρητικό Πόλεμο, αναφέρεται στον εαυτό του ως
εξής: «Αθανασίου εκ Πικρίδων ιατρού». Ο ίδιος ο Σάθας, ο οποίος
βρήκε το χειρόγραφο του Πικρού σε ένα παντοπωλείο στα Επτά-
νησα το 1865, μολονότι «τον έγραψε και τον επέβαλλε ως
Σκληρό», σημειώνει ότι «ουδέποτε παυσάμενος την καλλιέργειαν
των μουσών, είχε καταρτίσει αξιόλογον βιβλιοθήκην, εφ’ εκάστου
τεύχους της οποίας έγραφε το εξής δίστιχον:
Πικρός επίκλην, τούνομα δ’ είκελος αθανάτοισιν,
Ιατρός δε τέχνην, κτήσατο την δε βίβλον».
Με την εκδοχή αυτή συντάσσεται και ο Ν. Τωμαδάκης, επιση-
μαίνοντας ότι ο Αθανάσιος δεν ήταν Αμαριώτης, αλλά «βυζαν-
τιακής καταγωγής, του παππού του καταφυγόντος εν Κρήτη μετά
την Άλωσιν (1453)», και χαρακτηρίζει την καθιέρωση του